Zoals velen onder jullie al weten, hebben Peter en ik vorige week vrijdag meegedaan met de Marathon van Dubai.
Ik had al een paar maanden frekwent gelopen om uiteindelijk te proberen de 10 km race onder het uur te lopen. Maar Peter kreeg zo in December een nieuwe mid-life crisis en wou - na 20 jaar! - opnieuw nog eens een marathon lopen... Tot eind december liep Peter echter maar gemiddeld 1 keer per week meer gedurende 10-15 km. Ik was er dus niet gerust in... Maar ja, 't zat in zijn kop en ik kreeg het er niet uit... Vanaf eind december heeft Peter dan zijn trainingstempo wat opgedreven (en heb ik hem een boek over marathon lopen gekocht voor kerstmis :-). Gevolg: achillespees ontstoken, voethielen ontzettend pijn. Maar niet willen opgeven... Ik heb hem dan nog verplicht eerst naar de sportdokter te gaan om te zien of hij effectief mocht proberen de marathon te lopen. En aan mij op zijn communiezieltje beloven dat hij zijn competitiedrang een beetje zou inhouden maar zijn hartslag in de gaten zou houden.... Ikzelf zat ondertussen ook met een ontstokken kuitspier, maar gelukkig niet gescheurd...
Dus 2, licht gekwetste mensen, vertrokken op 27 januari om 5.45 uur 's morgens (sic!) naar Burj Khalifa, de hoogste toren ter wereld. En we waren niet alleen... In totaal waren 20,000 mensen ingeschreven! Ca 2000 voor de marathon, 11000 (!) voor de 10 km en 7000 voor de 3 km.
Maar het was goed georganiseerd en Peter vertrok om 7 uur stipt met de marathon en ik om 7.15 uur met de 10 km. Nu ja, eer dat ik goed en wel vertrokken was, was het al 7.25 uur want 11,000 mensen aan de start is niet weinig... Er is een kort filmpje op You Tube net voor de start. Ik blijf zelf verbaasd als ik die massa zie. Van groepsgevoel gesproken:
De winnaar heeft de marathon gelopen op 2:04, maar Peter en ik zijn toch ook heel tevreden.Peter was nr 818 op 2019 lopers en ik 4319 op 11267 lopers. Niet slecht voor oma en opa Dubai in spe, niet?
Volgend jaar opnieuw! Het was een onvergetelijke ervaring!
Ik had al een paar maanden frekwent gelopen om uiteindelijk te proberen de 10 km race onder het uur te lopen. Maar Peter kreeg zo in December een nieuwe mid-life crisis en wou - na 20 jaar! - opnieuw nog eens een marathon lopen... Tot eind december liep Peter echter maar gemiddeld 1 keer per week meer gedurende 10-15 km. Ik was er dus niet gerust in... Maar ja, 't zat in zijn kop en ik kreeg het er niet uit... Vanaf eind december heeft Peter dan zijn trainingstempo wat opgedreven (en heb ik hem een boek over marathon lopen gekocht voor kerstmis :-). Gevolg: achillespees ontstoken, voethielen ontzettend pijn. Maar niet willen opgeven... Ik heb hem dan nog verplicht eerst naar de sportdokter te gaan om te zien of hij effectief mocht proberen de marathon te lopen. En aan mij op zijn communiezieltje beloven dat hij zijn competitiedrang een beetje zou inhouden maar zijn hartslag in de gaten zou houden.... Ikzelf zat ondertussen ook met een ontstokken kuitspier, maar gelukkig niet gescheurd...
Dus 2, licht gekwetste mensen, vertrokken op 27 januari om 5.45 uur 's morgens (sic!) naar Burj Khalifa, de hoogste toren ter wereld. En we waren niet alleen... In totaal waren 20,000 mensen ingeschreven! Ca 2000 voor de marathon, 11000 (!) voor de 10 km en 7000 voor de 3 km.
Maar het was goed georganiseerd en Peter vertrok om 7 uur stipt met de marathon en ik om 7.15 uur met de 10 km. Nu ja, eer dat ik goed en wel vertrokken was, was het al 7.25 uur want 11,000 mensen aan de start is niet weinig... Er is een kort filmpje op You Tube net voor de start. Ik blijf zelf verbaasd als ik die massa zie. Van groepsgevoel gesproken:
En nu het resultaat:
 |
| Peter net voor de finish! |
De winnaar heeft de marathon gelopen op 2:04, maar Peter en ik zijn toch ook heel tevreden.Peter was nr 818 op 2019 lopers en ik 4319 op 11267 lopers. Niet slecht voor oma en opa Dubai in spe, niet?
Volgend jaar opnieuw! Het was een onvergetelijke ervaring!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten